Rain Delay: Jezgrovite, originalne i moćne pesme!

Album Selenophilia je finalni deo konceptualne triologije koju je Rain Delay započeo 2011. godine albumom Slumber Recon, a nastavio 2014. ostvarenjem Of Blood-Red and Gold. Muzički i lirički ovaj album je po mnogo čemu najkvalitetniji rad benda koji se još od svog debija početkom milenijuma isticao vrhunskim dometima. Autor tekstova i muzike, Dušan Pešić (gitare/vokal) se opredelio za izostanak lingvističkog pluraliteta koji je krasio ranija izdanja, držeći se engleskog jezika kao osnovnog alata za izraz. Ovoga puta je fascinacija Venecijom, iako prezentna, ostala u drugom planu i težište radnje se prenosi na Beograd. Bend, kao i u pređašnjim poduhvatima, uspešno meandrira nemirnim vodama „tvrđeg zvuka“, preciznije death/doom metala, sa do sada najvećom koncentracijom hardcore-a po kubnom metru, usput primajući divergentne ne-metal pritoke, konkretno, uticaje neo-klasike za koju je posebno zaslužan Matija Anđelković (klavijature), odnedavno stalni član postave. Produkcija je, bar za naša poimanja, na vrhunskog nivou, a što je najvažnije – apsolutno je odgovarajuća za Rain Delay zvuk.

Ceo album je outsource-ovan van Beograda. Naime, snimljen je u Inđiji, u novootvorenom studiju Graveyard Neighbor (sa izuzetkom bubnjeva koji su snimljeni u studiju Hertz, Novi Sad) a miksan u Lazarevcu, od strane Borisa Šurlana, u već afirmisanom Midnight Studio. Cover artwork, koncept nokturnalnog nadgledanja Beograda iz mesečeve perspektive, delo je novosađanina Antonija Maletina (bubanj), koji je time objedinio vrhunski rad u obe svoje umetničke uloge u bendu.

Osim ukoliko ste zadrti po pitanju žanrovskih preferencija, ovde izrazitog favorita i nema utoliko što pesme deluju ujednačeno u kvalitetu, bez ijednog filera. Album otvara Retention City, doomcore teškaš, pesma o tragediji koja je pokrenula akciju, a zatim i niz potonjih događaja. U njoj izuzetan talenat debitanta Nikole Andrejića (fretles bas) dolazi do izražaja kroz njegove virtuozne deonice. Veridbena, Burano ima šmek novog talasa američkog rock-a i pokriva uticaje od Creed do Kings of Leon, iako je produkcija generalno sirovija od onoga što bi se očekivalo od pomenutih izvođača. U završnom rifu pesme kao da postoji scream vokal koji je negde zauzdan i tako ostao neusnimljen. No Moon to Take Me Home je nova koncertna poslastica za fanove. Furiozna i intenzivna hardcore numera koja se bavi jednim velikim, avaj, nedosanjanim snom. Dorćol Late Recon, sa svojim masivnim durskim rifovima u stilu benda The Ocean i proganjajućim refrenom je nova alternativna himna naslovljene urbane celine gradske opštine Stari Grad. Upravo ovu numeru bend je izabrao za reprezentativnu, pa je tako snimljen i kvalitetan video spot koji potpisuje talentovani režiser i montažer Mihailo Šuljagić (obavezno pogledati!), u kojem se jasno vidi glavna tema, a to je suočavanje i obračun sa unutrašnjim demonom. Naslovna numera je jedina za koju muziku nije komponovao pomenuti autor, već prijatelj benda Milan Đorđević. Lirički posmatrano, Selenophilia je autorov romantični zavet za budućnost njegovoj najvećoj ljubavi, iako je ispevana u žestokom old school death/black metal maniru. Pravo „zimsko ludilo“!

Na kraju, bonus pesma koja se pokazala kao najveći hit! Balada Né Dal Mondo, koju kao ko-autor potpisuje mlada novobečejska vokalna solistkinja (ovde u ulozi Euridike), sopran Jelena Lynna Pauljev, u rangu je sa najlepšim radovima bendova kao što je Anathema iz perioda iz 90-ih godina. Valja napomenuti i da se jedan od producentata albuma Igor Jimmy Stanić (iz bendova Superhammer i Elsewhere Shine) ovde pojavljuje kao gost, donoseći u darove ukusan gitarski solo.

Svojim petim studijskim albumom, izdatim digitalno od strane italijanskog WebMetropolis Records, i u vidu fizičkog izdanja od strane domaćeg Miner Records-a, Rain Delay nam je podario izuzetno ostvarenje, svedenije, jezgrovitije pesme, kompaktnu celinu, slušljiv, originalan i moćan album!